savaş psikolojisi

yaşananları anlatmak belki imkansız ama aşağıdaki resimlerin pek çok şeyin sözcüsü aslında...

bu görüntüler burdan ceylanpınardan....

resimleri ben çekmedim ama resimdeki insanlarla aynı duyguları yaşadım...

insan bir noktadan sonra piskopatlaşıyor,paranoyak bir hal alıyor...

yoğun bir şekilde yaşanan korku ve stres özelliklede ne zaman öleceğim,sıra banada gelecekmi korkusu tamamiyle durumu tuhaflaştırıyor...

çaresizlik,sinir,üzüntü,nefret,birşeyler yapmak isteyipte yapamamak,isyan ediş, korkulu bekleyiş bunlarda bir yana sevdiklerini kaybetme korkusu...

bazen diyorum ki yinede ne olacaksa bana olsun bebeğime yavruma olmasın dayanamam,bir saniye bile ayırmıyorum gözümün önünden...kıyamıyorum minicik haline...

evimizin bile hiç tadı kalmadı,kulağımız sürekli dışarda,en ufak bir ses bile tedirginlik yapıyor...zaten sık sık helikopterler keşif uçuşu yapıyor,en son geçen pazartesi bombaladılar ama her an yeni birşey olabilir diye bekliyoruz....

buraya gelirken bunları yaşabileceğime hiç ihtimal vermemiştim,söyleseler inanmazdım ama şuan korkulu bir bekleyiş içindeyiz.1 saat sonrasını hatta dakikalar sonrasını bile tahmin edemiyoruz...

biz savaşın içinde değiliz,sadece metreler uzağında izliyoruz  sesleri ,çığlıkları duyuyoruz,annelerin feryadına şahitlik ediyoruz,allahuekber diyerek saldırışlara kulak kesiliyoruz...

biz burda böyle korkuyoruz,ya bu savaşın altında kurşunların içinde yaşayanlar,masum çocuklar minicik bebekler,çaresizce bekleyen kadınlar yaşlılar....

ALLAH YAR VE YARDIMCIMIZ OLSUN NE OLUR UNUTMAYIN BURALARI AKLINIZA GELDİKÇE DUA EDİN...

şuan tek ihtiyacımız bu...

allahım bu günler gitsin ve bir daha gelmesin...